Роденденот на премиерот и македонското национално прашање
Има Васко Попа еден циклус песни за игрите. Во едната од нив (според
препевот на Бранко Цветковски) вели: Најодзади рацете се фаќаат за стомакот/
Стомакот од смеа да не пукне/ Но таму стомак нема.
Не велам ништо ново
кога велам дека сето ова што се случува околу мене ме потсетува на некаква игра.
И тоа на онаква на каква што мисли Васко Попа. Игра со преголем влог.
Што
гледам кога гледам како премиерот во просториите на Владата, заедно со своите
млади министри, сече роденденска торта? Гледам, нормално, деца во игротека како
му помагаат на своето другарче да ги одува свеќичките од тортата. Се е како што
треба: дечињата се весели, на другарчето му се оствари сонот својот роденден да
го слави во игротеката во некогашната Це-Ка и да јаде торта, онаква каква што
сака, со слика на Кралот лав. И, нормално, сите другарчиња за кои немаше место
во игротеката, можеа да ја гледаат прославата буквално преку сите телевизии и да
читаат за неа во сите весници во градинката наречена Македонија.
Не знам
што малите весели министерчиња му купија за роденденски подарок на своето
најмило другарче, ама некои велат дека со сигурност знаат што премиерчето
посакало кога ги дувало свеќичките – велат дека посакало кога ќе порасне
роденденот да го слави на стадион за да можат што повеќе другарчиња да се
соберат и да го гледаат. И да му подарат така едно слетче.
Штета само што
на прославата не беше присутна воспитувачката за да поведе малку сметка децата
да не се преиграат. И можда малку воспитно да поделува на нив, да им подвикне,
ако треба и да ги плесне по газето. Да им каже: „А бе, суртуци едни, ај што од
Владата направивте слаткарница, ама кај се видело владината торта да има
партиски симболи".
Но, ајде да не бидеме престроги. Деца се тоа. Не
знаат. На крајот на краиштата, тие се нашата иднина. Уф, кога ќе помислам дека
навистина станува збор за нашата иднина, страв во коски ми влегува.
Како
и да е, а така е, премиерот Никола Груевски, веројатно занесен токму од фактот
што сега е газда на зградата на Це-Ка со гестот на сечењето на тортата со
ВМРО-овскот лавче на неа покажа дека коалиционата влада, без оглед на сите јавни
декларирања на идеолошките и не знам какви се други разлики, во суштина
функционира како народен фронт, како некогашниот Социјалистички сојуз на чело со
Сојузот на комунистите (случајно ли е во владата и Ѕинго – лидерот на партијата
што го наследи ССРНМ?).
Ако сакате и фројдовски и практично гледано, со
овој гест се ставаат на показ барем две работи: прво (1), дека станува збор за
влада не на македонскиот народ, туку на ВМРО-ДПМНЕ (во спротивно овој тип забава
со ваква сценографија ќе беше организиран во просториите на ВМРО-ДПМНЕ, освен
ако премиерот не помисли дека сега владината зграда станала партиска. Гест што
го покажува ставот: ако не си со мене, јас сум против тебе); и второ (2), дека
премиерот е свесен за својата важност или сака себеси да си даде важност, па ги
вика камерите за да го снимат кога ја сече роденденската торта (не се сеќавам
некој од политичарите во македонската транзиција да има направено таков гест.
Тој гест во мое време се викаше култ на личноста и со него се покажуваше кој е
вистинскиот газда дома, односно во државата).
Доминантната партизација на
државата не е ништо ново на овие простори. Па и револуционерните методи во
нејзиното спроведување, што ги применува ВМРО-ДПМНЕ. Она што е ново е дека
повеќе немаме надеж. А надежта последна умира.
Песната на Васко Попа од
почетокот на текстот има и свој крај, а тој гласи: На едната дланка сега паѓа
дожд/ Од другата дланка изникнува трева/ И не прашувајте ме веќе.
